Sistema miofascial

/0 Comentarios/en /por

A fascia é un órgano de comunicación, constituido por unha rede ininterrumpuda, texido conectivo, con propiedades biomecánicas e bioquímicas.

Dentro das propiedades biomecánicas atopámonos coa función unificadora, xa que envolve todas as estruturas somáticas e viscerais incluíndo as meninxes, conectándoas entre sí, dándolles soporte físico e determinando a súa forma. 

Dentro das propiedades bioquímicas podemos diferenciar a función protectora, xa que condiciona a permeabilidade das barreiras, e a función correctora, que garante a función nutritiva en relación coa sangue e a linfa, deste xeito asegura a protección e autonomía de cada músculo e regula a homeostasis.

Divídese en:

  • Fascia superficial: exténdese dende o plano subdérmico (debaixo da pel) ata a fascia muscular, vehiculizando os vasos sanguíneos e os nervios.
  • Fascia profunda: unida íntimamente á fascia superficial, soporta, rodea e asegura a integridade e estrutura dos diferentes sistemas, dividíndose así mesmo en:
    • miofascia: envolvendo músculos e tendóns.
    • viscerofascia: superficies de contacto e deslizamento entre órganos.
    • neurofascia: continuidade do sistema fascial co sistema nervioso.
    • meninxes: a duramadre espinal e intracraneal.

Como todo texido conectivo está composto por células (fibroblastos, macrófagos e mastocitos) e matriz extracelular (fibras de elastina, coláxeno e sustancia fundamental). As fibras de elastina responden ao estiramento e as de coláxeno á compresión, características fundamentais, xa que definen a forma de levar a cabo técnica, chamada inducción miofascial.

Tendo en conta que o texido conectivo almacena un 23% da auga total do corpo, a correcta hidratación tamén é de vital importancia para manter un bo estado de dito texido, Do mesmo xeito, tamén é importante, controlar a acidez corporal, xa que un aumento na acidez facilitará unha pérdida de auga e a creación de crosslinks, disminuíndo a capacidade de movemento (por aumento de densidade) e limitación da elasticidade, situación que mantida no tempo, desencadeará unha lesión coa síntomatoloxía asociada (dor, incapacidade para o libre movemento…).

Os obxectivos do tratamento do síndrome miofascial serán, eliminar as restricións do e dentro do sistema fascial e reestablecer o equilibrio funcional do corpo, aplicando as técnicas axeitadas (tendo en conta composición do texido), no lugar axeitado (tendo en conta a continuidade ininterrumpida ao longo do corpo).

Osteopatía visceral

/0 Comentarios/en /por

A osteopatía visceral, é o conxunto de técnicas manuais aplicadas sobre as diferentes estructuras que conforman o sistema visceral: órganos, vértebras, músculos e medios de unión e soporte como ligamentos, epiplones ou mesenterios. Mediante estas técnicas osteopáticas buscamos conseguir unha correcta funcionalidade visceral e mellorar a sintomatoloxía provocada en outros sistemas como poderían ser o muscular, esquelético, vascular, respiratorio ou nervioso, posiblemente como consecuencia dun mal funcionamento orgánico. 

Unha estructura anatómica que mostra a influenza do sistema visceral en outros é o músculo diafragma. Este, permite a expansión do tórax na respiración, ten forma de cúpula e numerosas unións ás estructuras dos diferentes sistemas, como por exemplo, ao fígado mediante o ligamento falciforme (relación músculo-viscera), á columna vertebral mediante as insercións dos piares do propio músculo, as vértebras dorso-lumbares D12 a L3 (relación músculo-esquelética), e tamén é atravesado pola arteria aorta (relación músculo-vascular) e polo nervio vago (décimo par craneal) (relación músculo-nerviosa).

Do mismo xeito que o diafragma, encontrámonos con algunha relación entre os diferentes sistemas en cada unha das estructuras (músculos, arterias, glándulas, vísceras…) que forman o corpo do ser humano.

Tendo en conta este tipo de relacións, podemos entender cómo unha alteración na movilidade do fígado pode repercutir na correcta mecánica do diafragma e provocar unha sobrecarga da tensión muscular dos seus piares e referir unha dor dorso-lumbar.

Outra estructura anatómica que vai mostrarnos a importancia da repercusión do sistema visceral sobre o resto de sistemas é o sistema nervioso (SN). Entre outras funcións o SN é o encargado da activación muscular (fibras eferentes) e de recibir os estímulos sensitivos (fibras aferentes) dos diferentes órganos do corpo. Por exemplo, os músculos escalenos, encargados da movilidade cervical, dependen das fibras eferentes que nacen entre as vértebras cervicais de C3 a C7 e ao mesmo tempo as fibras aferentes que chegan ás raíces entre as vértebras C3 e C5, levan á sensibilidade do estómago mediante o nervio frénico.

Por isto, unha mala función do estómago, enviará unha sinal alterada podendo provocar unha irritación das raíces entre C3-C5, tendo como consecuencia unha alteración no aporte nervioso destas na musculatura e dando lugar a unha sobrecarga a nivel cervical.

Estas e outras relacións, lévannos a pensar na posibilidade de que unha disfunción no sistema visceral pode ser a causa da patoloxía en outro sistema do corpo, por isto é fundamental telo en conta no momento da busca e abordaxe de calqueira patoloxía.

“El funcionamiento del hombre es uno e indivisible; cualquiera que sea la alteración de un órgano, repercutirá en todo el organismo”A.T. STILL

A clínica EKOS abre as súas portas.

/0 Comentarios/en /por

 

En Agosto do 2022 ponse en marcha o proxecto EKOS (Espazo de Kinesioloxía, Osteopatía e Saúde), un espazo de terapia manual que leva moita ilusión nas maletas.

O noso obxectivo principal e ofrecer un tratamento individualizado e único para cada paciente.

Isto conseguímolo tendo en conta as características propias de cada persoa xunto cos coñecementos que nos aportan a psiconeuroinmunoloxía, a medicina tradicional china, a osteopatía e o amplo abanico de testaxe do que dispon a kinesioloxía, que nos permite elaborar un diagnóstico sobre a causa da doenza.

Posteriormente, aplicando as técnicas propias de cada disciplina e facendo partícipe á persoa coa comprensión da súa patoloxía, lévase a cabo unha abordaxe adaptada ás necesidades de cada paciente e unha toma de conciencia pola súa parte, sendo esta unha das bases para a mellora da saúde persoal.